Likier cytrynowy – Limoncello

            Gdy myślę o niej targają mną skrajnie sprzeczne uczucia. Kocham  ją i nienawidzę , choć to może zbyt mocne słowo na określenie moich negatywnych uczuć w stosunku do niej. O kim mowa, a raczej o czym? O jesieni oczywiście. Tej jakże dwulicowej porze roku. Z jednej strony barwnej i kolorowej, z drugiej zaś szarej i mglistej. Bo czy można jej nie kochać gdy przychodzi odziana w czerwono-złote liście niosąc pełne kosze soczystych owoców i pachnących grzybów. Czy można jej  nie lubić gdy rozsiewa babie lato i strząsa z drzew orzechy? Gdy przynosi w darze olbrzymie dynie, słodkie marchewki i czerwone buraczki. Nie,  nie można. Taka hojność nie może pozostać nieodwzajemniona. Ale gdy budzę się rano i widzę zamglone, spowite ołowianymi chmurami niebo znika gdzieś cała moja miłość do niej. Gdy wychodząc z domu na wskroś przenika mnie zimno, a porywisty wiatr wyrywa mi z ręki parasol, którym z wszystkich sił próbuję się ochronić przed strugami deszczu nienawidzę jej. Za to, że przegrywam tę nierówną walkę. Że nic nie mogę zrobić by to zmienić. Obciążam winą  za swoja bezradność, za kierowców myślących tylko o sobie, ochlapujących strugami brudnej wody, tryskającej spod kół ich samochodów, uciekających gdzie się da przechodniów. Wylewam złość za to, że nic mi się chce i że uchodzi ze mnie cała energia. A przecież to nie jest jej wina.  Tak działają prawa natury i to wszystko jest zapewne po coś potrzebne. Tylko ja jakoś nie potrafię  tego zaakceptować….